"Niye küsersin sen aşka çok zor kalbin attıkça
Her acıya dayanırdım da bana inan bu bambaşka…"
Hayatım lopa alınmış bir albüm gibi geliyor bazen, dönüyor dolaşıyor aynı şeyleri yaşıyorum sürekli. Değişen tek şey sıralama oluyor o da random ayarını seçmiş olduğumdan olsa gerek.
Aslında her defasında başıma geleceğini biliyorum da başlıyorum. Ve düşündüğüm gibi de oluyor her şey. Peki nasıl oluyor da her defasında şaşırabiliyorum en nihayetinde? Bu gerçekten ilginç.
“Kadınlar aynı, erkekler aynı…” cinsler olarak birbirimizin fenotipi gibiyiz sanki. En azından ikili ilişkilerde başarısızlıkla sonuçlanan bir denemenin arkasından “Kadınlar/Erkekler hep böyle” dememiz bunu kanıtlıyor belki de.
Peki bunu bile bile neden her defasında hayal kırıklığına uğratan bu maceralara girişiyoruz. Aşk hayatında bakıyorum da herkes loop modunda, ama herkesin kendine has karakteristik bir döngüsü var, bu konuda haksızlık etmek istemem. Bazı nüanslar var herkesin ilişkisinde. Ama temelde aynı bokun laciverti ilişkiler. Benim mazeretim her defasında karşımda “Bana inan bu bambaşka” diyen birilerini bulmam. Bambaşka vaadiyle başlayan ilişkimde sürekli nostaljik bir tat alan ben naftalin kokulu bir ayrılık konuşmasına maruz kalıyorum ayrı dekorda ama aynı tarz kelimelerle.
Aşk hayatım play list gibi. Hani güzel olan her müziği dinlerim mantığıyla hareket etmişim. Karışık cdnin hakkını verircesine her türden mp3 mevcut. Bu kadar karışık şarkılar neden bana aynı tadı veriyor? O da acının tadının aşkta tek çeşide evrilmesinden olsa gerek.
“Biliyorsun zor anlarda kaçtığım o yer varya
Yine çıktım aynı yola sende gel biraz sonra”
Neyse bir aşka daha son verirken ben yine çok yakınlarda, hatta olduğum yerde pinekliyor olucam. Belki de en doğrusu sevgiyi bölüştürmektir kedi besleyip, çiçek yetiştirip, kilim örmeli, aşkımı ilmek ilmek desenlere dökmeli belki de mor salkımlı sokakta hiç kimsenin ellerini tutmamalı…
Ben iki kere ağlamakla kalsam iyiydi, ikiyi aşalı çok oldu….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder